Osiągnięcia starożytnych cywilizacji: Pismo i kalendarz egipski.

Pismo:

P

ismo zostało odkryte już dawno temu. Zostało wynalezione na Bliskim Wschodzie. Trzeba było wymyślić sposób sporządzania notatek oraz spisywania liczby ludności, zwierząt gospodarczych i tego typu rzeczy. Więc w IV tysiącleciu p.n.e. wynaleziono pismo.

Pierwsze pismo to pismo ideograficzne ( z greckiego „idea” pojęcie oraz „graphe” pismo). W tym piśmie każda czynność, zwierze miało swój odpowiedni znak. Z czasem zostało uproszczone i przemieniło się w pismo klinowe.  Pisano trzciną na glinianych tabliczkach.

Pismo egipskie zostało wynalezione później o ok. 1000 lat. Jego powstanie było oparte na piśmie obrazkowym. Jedno z tych pism to pismo hieroglificzne (z greckiego „hieros” święty oraz „glyfos” rycina), które było używane do celów  bardziej uroczystych. Znaleziono je wyryte a czasami namalowane  w świątyniach, grobowcach faraonów. Drugie to pismo hieratyczne  (z greckiego „hiereus” kapłan) Było uproszczoną wersją i  powstało trochę później niż pismo hieroglificzne. Było mniej oficjalne oraz nanoszono je pędzelkiem na papirus. Zostało znalezione na zwojach papirusu.

Kalendarz:

K

alendarz  powstał mniej więcej w 3000r. p.n.e. Prawdopodobnie pierwszym kalendarzem egipskim był kalendarz księżycowy. Jego system polegał na podzieleniu roku na 12 miesięcy. Po jakimś czasie Egipcjanie przestali go używać.

Zamienili potem go na kalendarz, który składał się z trzech pór roku, w każdym po cztery miesiące. Określali to na podstawie wylewów Nilu. Z początków swojego istnienia nie miał żadnych nazw, tylko go numerowano. Lecz z  czasem nazwali je. Pierwsza pora to Achet mniej więcej te cztery miesiące przypadały naszej jesieni.  Jego pierwszym miesiącem był thot później paophi, athyr i choiak. Następną porą był Peret a w nim: tybi, meszir, famenot, farmuti. Ostatnią porą pod nazwa Szemu przychodziła z miesiącami: pachons, paini, epifi, mesori. Każdy miesiąc miał po 30 dni.

            Przez obserwacje nieba doszli do wniosku że rok ma jeszcze dodatkowe pięć dni. Te dni spędzali na modlitwach chroniących przed nieszczęściami. Fragment utworu „O Izydzie i Ozyrysie” jest legendą tłumaczącą powstanie właśnie tych dni. Po pewnym czasie wyszły na jaw zadziwiający fakt, że rok trwa 365 i ¼ dnia. Po 120 latach opóźnienie w kalendarzu wynosiło 30 dni. Po 240 latach już 60 dni.

             Żeby wyjść z tej sytuacji kapłani mieli dwa wyjścia albo co cztery lata dodawać jeden dzień, albo co roku zmieniać datę święta Nilu oraz innych świąt. Kapłani wybrali bardziej skomplikowany sposób czyli ten drugi. Dzięki temu stali się ważniejszymi osobami w państwie. Niektórzy chcieli żeby do kalendarza co cztery lata dochodził jeden dzień, ale kapłanie skutecznie odrzucali ten pomysł.

            W III w. p.n.e. Ptolemeusz III Euergetes rozkazał co cztery lata dodawać nie 5 a 6 dni w roku. Ludność jednak nadal posługiwała się starym kalendarzem. Więc powstał chaos. Koniec tego postanowiło wprowadzenie kalendarza juliańskiego zwanego w Egipcie „aleksandryjskim” albo też „macedońskim”.  Oprócz tego zostały wprowadzone dwie daty nowego roku. Jedna to 1.stycznia a drugi to pierwszy dzień miesiąca tot.